Rouben Hakhverdyan

[ПАНАЦЕЯ]

ԽՈՍՔԵՐ

Ծեր գնչածին բախտս կարդաց
Իմ հայացքի մեջ մոխրացած,
Նա կիսաձայն ինձ շշնջաց,
Որ ես ճամփորդ եմ ուշացած։

Որ իմ գնացքն արդեն մեկնել է,
Ես ուշացել եմ նրանից,
Նա, ով իմ սիրտը գողացել է,
Արդեն հեռու է ինձանից։

Որ ընկերներս հեռացել են,
Սիրելիներս էլ չկան,
Նույնիսկ մոտիկ բարեկամներս,
Հոգեհացիս հազիվ թե գան։

Եվ ես հանում եմ իմ երգերը
Մանկության մութ ձեղնահարկից,
Որտեղ իրերն ու նրանց դերը
Թաքնված են մեծերից։

Իսկ մանկությունը մի թռչուն է՝
Թելով կապված մեր սրտերից.
Թելը պոկվում է, նա թռչում է
Ու հեռանում է մեզանից։

Իսկ մենք խաղում ենք մեր դերերը,
Իսկ ես հոգնել եմ այդ խաղից,
Մենք թաքցնում ենք մեր մտքերը,
Մենք թաքնվում ենք իրարից։

«Ես քեզ սիրում եմ» էս խոսքերը
Դուրս են խաղի կանոններից,
Ես ձեզ թողնում եմ իմ այս դերն
Ու հեռանում եմ այս խաղից։

«Ես քեզ սիրում եմ» էս խոսքերը
Դուրս են խաղի կանոններից,
Ես շպրտում եմ ձեզ իմ դերն
Ու հեռանում եմ ձեզանից։

Ես թռցնում եմ իմ երգերն
Իմ մանկության կտուրներից,
Կողքիս բոլոր իմ ընկերներն են
Բոլոր տղերքը՝ մեր թաղից։

Երգերիս բունն–աղավնատունը
Ես դատարկում եմ երգերից,
Ազատությունն է նրանց տունը,
Թելով կապված մեր սրտերից։

Քո իսկական սիրահարները
Քեզ լքեցին, իմ էրևան
Անտերուդուս մուրացկանները
Դարձան քեզ տեր ու տիրական։

«Ես քեզ սիրում եմ» էս խոսքերը
Ասում եմ քեզ, իմ էրևան,
Արժեր հասնել աշխարհի ծերը,
Որ էս բառերը հասկանամ։

Ծեր գնչուհին բախտս կարդաց
Իմ հայացքի մեջ մոխրացած,
Նա կիսաձայն ինձ շշնջաց,
Որ ես ճամփորդ եմ ուշացած,

Որ իմ գնացքն արդեն մեկնել է,
Ես ուշացել եմ նրանից,
Ով որ իմ սիրտը գողացել է,
Արդեն հեռու է ինձանից։

Որ ընկերներս հեռացել են,
Սիրելիներս էլ չկան,
Նույնիսկ մոտիկ բարեկամներս
Հոգեհացիս հազիվ թե գան։

[ПАНАЦЕЯ]

ՄԵՐ ՍԻՐՈ ԱՇՈՒՆԸ

Դու կարծում ես այդ անձրևն է
Արտասվում պատուհանիդ,
Այդ ափսոսանքի խոսքերն են
Գլորվում հատիկ–հատիկ։

Գլորվում են ու հոսում են,
Ապակուց թափվում են ցած,
Այս խոսքերը, որ լսվում են
Իմ երգի մեջ ուշացած։

Ու՞մ է պետք խոստովանանքդ,
Ափսոսանքդ ուշացած,
Սերը քո մի հանելուկ էր
Ու գաղտնիք էր չբացված։

Դա գուցե աշնան կատակն էր,
Տերևներն էին դեղնած,
Ծառուղում լուռ արտասվում էր
Մի աղջիկ՝ մենակ կանգնած։

Մեր սիրո աշունը էլ երբեք չի կրկնվի,
Եվ անցյալն ամեն անգամ աշնան հետ կայցելի,
Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի...
Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի։

Ես հիմա նոր հասկանում եմ՝
Անցյալը ետ չես բերի,
Այս ամենը հատուցումն է
Իմ գործած հին մեղքերի։

Այն աղջիկը և աշունը
Բախտն էր իմ, որ կորցրի,
Դա ջահել իմ խենթությունն էր,
Որ երբեք ինձ չեմ ների։

Մեր սիրո աշունը էլ երբեք չի կրկնվի,
Եվ անցյալն ամեն անգամ աշնան հետ կայցելի,
Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի...
Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի։

Ես գիտեմ՝ երջանկությունը
Մի անգամ է այցելում,
Իսկ հետո, երբ հեռանում է,
Այցետոմսն է իր թողնում։

Ու հետո, ամբողջ կյանքում մեր
Մենք նրան ենք որոնում,
Այն հասցեն, որ նա թողնում է,
Երբեք ոչ ոք չի գտնում։

Մեր սիրո աշունը էլ երբեք չի կրկնվի,
Եվ անցյալն ամեն անգամ աշնան հետ կայցելի
Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի...
Ու պատուհանիդ լուռ կարտասվի։

[YT]drNrm3faBaA[/YT]

[ПАНАЦЕЯ]

ԵՐԱԺԻՇՏՆԵՐԻ ՔԱՂԱՔ

Ամուսինդ, տիկին, խռռացնում է քնում,
Շուռ ու մուռ է գալիս անկողնում,
Դուք գիշերն արթնացել ձեզ տանջող հուշերից,
Եվ ինձ հյուր եք եկել երազում,

Դուք հիշել եք տիկին, մեր սիրո ծառուղին,
Ուր եղյամն է հիմա փայլփլում,
Ես հիշում եմ, տիկին, այն քնքուշ օրիորդին,
Իմ հեռու հեռավոր հուշերում:

Ես հիշում եմ քաղաքն իմ,
Երբ մարդիկ ապրում էին մարդկանց նման,
Եվ տղաներիդ խենթ ու խելառ, իմ Երևան,
Եվ աղջիկներին քո աննման,
Եվ տղաներիդ խենթ ու խելառ, իմ Երևան,
Եվ աղջիկներին քո աննման:

Դուք գիշերն արթնացել, դուք հուզվել եք, տիկին,
Ձեր ճնշումն է հիմա բարձրացել,
Ձեր ճնշումը, տիկին, ոչ ոք չի իջեցնի,
Ձեզ, ավաղ, ոչ մի դեղ չի փրկի,

Դուք փակվել եք ինձ հետ հուշերի զնդանում,
Որտեղից մենք չունենք ազատում,
Դուք փակվել եք ինձ հետ հուշերի զնդանում,
Որտեղից մենք չունենք…

Ես հիշում եմ քաղաքն իմ,
Երբ մարդիկ ապրում էին մարդկանց նման,
Եվ տղաներիդ խենթ ու խելառ, իմ Երևան,
Եվ աղջիկներին քո աննման,
Եվ տղաներիդ խենթ ու խելառ, իմ Երևան,
Եվ աղջիկներին քո աննման:

Իսկ հիշո՞ւմ եք, տիկին, մեր սիրո ծառուղին,
Կարուսելը մեր հին, ու այգին,
Կարուսելը, տիկին, պտտվում է կրկին,
Հիշեցնում մեր սիրո մեղեդին,
Կարուսելը, տիկին, պտտվում է կրկին,
Հիշեցնում մեր սիրո…

Ես հիշում եմ քաղաքն իմ,
Երբ մարդիկ ապրում էին մարդկանց նման,
Եվ տղաներիդ խենթ ու խելառ, իմ Երևան,
Եվ աղջիկներին քո աննման,
Եվ տղաներիդ խենթ ու խելառ, իմ Երևան,
Եվ աղջիկներին քո աննման:

[YT]m2YraRY9DPQ[/YT]

[ПАНАЦЕЯ]

ԱՆՁՐԵՎ


Թույլ տուր սիրելիս իջնել փողոց,
Հենց էսպես` առանց անձրևանոց,
Կատաղած անձրևը, սառն անձրևը
Մարդկանցից մաքրել է փողոցները,
Փողոցից մաքրել է կեղտն ու փոշին,
Կատաղած անձրևը, սառն անձրևը
Մարդկանցից մաքրել է փողոցները,
Փողոցից մաքրել է կեղտն ու փոշին:

Իսկ մարդիկ փակվել են տներում,
Իրենց փայփայած օջախներում,
Մարդիկ, տես, ուտում են, հետո կուշտ գխտում են,
Հաստավոռ կանայք, տես բանբաստում են,
Տելեվիզրով դեռ չի սկսվել կինոն,
Մարդիկ, տես, ուտում են, հետո կուշտ գխտում են,
Հաստավոռ կանայք, տես բանբաստում են,
Տելեվիզրով դեռ չի սկսվել կինոն:

Դիմացի պատուհանից մի կին
Վախեցած նայում է լվացքին,
Իսկ նրա ճաղատ ու գունատ մարդը
Կարծես թե ուրախ է ու զվարթ`
Անձրևը լվացել է նրա ժիգուլին,
Իսկ նրա ճաղատ ու գունատ մարդը
Կարծես թե ուրախ է ու զվարթ`
Անձրևը լվացել է նրա ժիգուլին:

Թույլ տուր, սիրունիկս,
Իջնել փողոց, առանց անձրևանոց,
Քայլել անձրևի տակ, հենց էսպես, աննպատակ,
Աշնան վերջին, վերջին անձրևի տակ
Վազել մտնել ուղիղ դպրոցի բակ:

Այնտեղ բոլորն իմ ընկերներն են,
Այնտեղ չունեմ թշնամիներ,
Այնտեղ ամեն ինչ այնքան պարզ է,
Այնտեղ չկան կեղծ ժպիտներ,
Այնտեղ ընկերդ չի լքի,
Երբ քեզ պատժել են անտեղի,
Այնտեղ կեղծիքը չի անցնի,
Եվ նույնիսկ սերը իսկական է,
Եվ իսկական է մարդկությունը,
Որը հիմա շատ հազվագյուտ հիվանդություն է:

Որտե՞ղ, այդ ի՞նչ կռվում կորան,
Իմ ընկերները իսկական:
Ինչ ահավո՜ր բանտարկություն է
Ընտանեկան երջանկությունը:

Թույլ տուր սիրելիս իջնել փողոց,
Հենց էսպես` առանց անձրևանոց,
Կատաղած անձրևը, սառն անձրևը
Մարդկանցից մաքրել է փողոցները,
Փողոցից մաքրել է կեղտն ու փոշին,
Կատաղած անձրևը, սառն անձրևը
Մարդկանցից մաքրել է փողոցները,
Փողոցից մաքրել է կեղտն ու փոշին:

[ПАНАЦЕЯ]

ԵՐՋԱՆԿՈԻԹՅՈԻՆ

Երջանկություն, անցիր կողքովս,
Դու հարատև չես,
Դու կարող ես թողնել ինձ ամեն րոպե
Ու հեռանալիս չնախազգուշացնել։

Դու գափս ես հանկարծ ժպտերես,
Քո առջև բացվում են դռները,
Եվ մարդիկ խոնարհվում ու քծնում են քեզ,
Դու մոռացնում ես նրանց վշտերը։

Դու այսօր ինձ հետ կքնես,
Ինձ կտաս վարդագույն խոստումներ,
Իսկ երբ կփակվեն իմ աչքերը,
Կթողնես, կկորչես, կկորչես։

Երջանկություն, դու պոռնիկ ես անհոգ,
Իսկ ես՝ հասարակ մի տղա,
Եվ չեմ կարող ես երկար պահել քեզ,
Դու ինձնից կհոգնես, կհոգնես։

Կհոգնես ինձնից, ես քեզ ի՞նչ ընկեր,
Քո կողքին կան միշտ նորընծա զոհեր։
Ես քեզ չեմ խնդրի, որ մնաս ինձ հետ,
Միևնույն է, դու կկորչես անհետ։

Երջանկություն, անցիր կողքովս,
Դու հարատև չես,
Դու կարող ես թողնել ինձ ամեն րոպե
Ու հեռանալիս չնախազգուշացնել։