Паруйр Севак - Великий поэт!!!

**анаида** · 17.10.2009, 15:56

Երբ աչքերն են սառում...

Մենակություն բառից դողդողում է օդը իմ սենյակի
Ու ես հասկանում եմ,
Որ աչքերն են մարդու ամենաթաց տեղը...
Երբ աչքերն են սառում՝
Ասում են, թե՝ այ- այ մարդ է գալու:
Դա եթե սուտ չէ,
Ապա բարություն է,
Որ ծնվել էմիայն խեղճությունից:

Իմոնք էլ են սառում
Սակայն դու չես գալու
Դու չես կարող գիտեմ
Եվ օդը սենյակիս
Պիտի շարունակի մենակություն բառից անվերջ դողալ`
Հարուցելով իմ մեջ այն միտքը հին,
Թե վիհերը գուցե նրա համար են լոկ,
Որ մարդ ներքև նետվի :

Իսկ թե վիհերն իրոք նրա համար են լոկ,
Որ մարդ ներքև նետվի`
Այդ դեպքում ես
Ինչպես անեմ.
Կո՛ւժ չեմ,
Կուժկոտրուկ եմ.

Չե՛մ կոտրվում, միայն փետրվում եմ,
Եվ դրանից արդեն ես հոգնել եմ,
Ինչպես թուղթն է հոգնել իմ ջանքերից`
Հեռվից-հեռու ասել քեզ երկու բառ,
Որ կարող է նո՛ւյնքան ինձ թարգմանել
Որքան թարգմանում է ինքնաթիռին հավը...
Սուտ կա, որ ճիշտ արժե:
Ու ես հավատամ եմ մեր հնարած ստին,
Թե չենք կորցնի իրար:

Վախ կա, որ մահ արժե
Ու ես վախենում եմ, թե կհաղթի կյանքը,
Եվ կմնամ ցավի խեղճ պատմաբան միայն:

Ու, վերջապես, քայլ կա, որ հենց թռիչք արժե:
Եվ ինձ դուրս եմ քաշում իմ մտքերի միջից,
Ինչպես առողջ ակռան բերանից են քաշում...

Բայց հոգնել եմ արդեն
Եվ հոգնել եմ այնքան,
Որ չեմ զգում ոչինչ,
Ցավ չեմ զգում անգամ...

Այ թե հնար լիներ չզգալ նաև,
Որ աչքերն են մարդու ամենաթաց տեղը...

**анаида** · 19.10.2009, 10:13

Գովերգում եմ...

Գովերգում եմ այն խարույկը, որ բնավ չի մտահոգվում,
Թե իր մահն է իր իսկ բոցը:
Գովերգում եմ ես այն մորը,
Որը ծնում և չի հոգում,
Թե ուր պիտի տեցավորի առանց այն էլ նեղ սենյակում
Նորածընի օրորոցը:
Գովերգում եմ ես այն օրը,
Որը գալիս ու տալիս է,
Ինչ երազել- տենչացել են ձիգ տարիներ:
Գովերգում եմ ես այն նորը,
Որը ոչ ոք չի հորինել...
Գովերգում եմ ես այն լավը,
Որ մեռնում է նրա մասին չցավելուց,
Եվ այն ցավը,
Որ ծնվում է շատ սիրելուց.
Եվ այն սերը, որ ոչ կույր է,
Ոչ էլ դիտմամբ` ակնոցավոր.
Գովերգում եմ և այն լուսե գաղափարը,
Որ չի դառնում նեղ կաղապար.
Այն կասկածը, որ ծնվում է հեգնող ցավով,
Հետո դառնում մի անկասկած ճշմարտություն
Ու բաց անում նոր ճանապարհ...
Գովերգում եմ այն երաշտը, որ մղում է ջրանցք շինել,
Այն ջրանցքը, որ չի շինվում արյան գնով,
Այն արյունը, որ թափվելուց զուր չի թափվում,
Այն թափվելը, որ վերստին հավաքելու հնար ունի,
Այն հնարը, որ չի խաբում,
Այն խաբելը, որ մղում է չեղած ճիշտը որոնելու,
Որոնումը, որ ի վերջո չի հասցնում մոլորումի,
Մոլորումը, որ ակամա վերջանում է մի նոր գյուտով...

...Եվ վերջապես, գովերգում եմ գովերգումը:
Թող բան լինի գովերգելու...

**AntAntA** · 30.11.2009, 22:03

Ուզում եմ Պարույր Սևակի բանաստեղծությտնը "Էրեբունի - Երևան"..
Չեմ կարոխ ոչ մի տեղ գտնել ((
Բայց ես շատ եմ սիրում այս երգը' Երևանի հիմնը..
Ուզում եմ սովորել երգել բայց բառեր չունեմ((

(Не бейте сильно за мой армянский

)

**Urvakan** · 30.11.2009, 22:51

Էրեբունի Երևան

Երևան դարձած իմ Էրեբունի,
Դու մեր նոր Դվին,
Մեր նոր Անի :

Մեր փոքրիկ հողի,
Դու մեծ երազանք,
Մեր դարե կարոտ,
Մեր քարե նազանք :

Երևան դարձա՜ծ,
Իմ Էրեբունի,
Դարեր ես անցել,
բայց մնացել ես պատանի:

Քո Մասիս հորով,
Քո Արաքս մորով,
Մեծանաս դարով , Երևա՜ն :

Մենք արյան կանչեր,
ՈՒնենք մեր սրտում,
ԱՆկատար տենչեր ,
ՈՒնենք դեռ շատ :

Մեր կանչն առանց քեզ ,
Իզուր կկորչի,
Առանց քեզ մեր տաք,
Տենչն էլ կսառչի :

Երևան դարձա՜ծ,
Իմ Էրեբունի,
Դարեր ես անցել ,
Բայց մնացել ես պատանի :

Քո Մասիս հորով,
Քո Արաքս մորով,
Մեծանաս դարով , Երևա՜ն :

Կյանքում ամեն սեր,
Լինում է տարբեր,
Իսկ մենք բոլորս էլ,
Քեզնով արբել :

Տաք է սերը մեր,
Շեկ քարերիդ պես,
Հին է սերը մեր,
Ձիգ դարերիդ պես :

Երևան դարձա՜ծ,
Իմ Էրեբունի,
Դարեր ես անցել ,
Բայց մնացել ես պատանի :

Քո Մասիս հորով,
Քո Արաքս մորով,
Մեծանաս դարով , Երևա՜ն :

Երևան դարձա՜ծ,
Իմ Էրեբունի,
Դարեր ես անցել ,
Բայց մնացել ես պատանի :

Քո Մասիս հորով,
Քո Արաքս մորով,
Մեծանաս դարով , Երևան:

**AntAntA** · 30.11.2009, 22:55

Վայ! Շատ շնորհակալ եմ!!!

**Urvakan** · 30.11.2009, 22:57

Сообщение от AntAntA

Վայ! Շատ շնորհակալ եմ!!!

Խնդրեմ:

**zliana** · 05.12.2009, 05:21

kaaaak krasivo!!!!

**Sunny** · 02.01.2010, 04:12

на самом деле ВЕЛИКИЙ!!! начала учить армянский язык в первую очередь для того, чтобы читать стихи Паруйра в оригинале

**Meredit** · 17.01.2012, 23:00

Сообщение от Lusinka

Когда, устав, начнешь весь мир ты проклинать,
Вернись ко мне, вернись ко мне опять.
Дыша тобой, струило сердце кровь,
Терзать тебя оно не хочет вновь!

И если будешь взыскана судьбой
И люди станут ласковы с тобой,
Мне будет за тебя грустней вдвойне,
Но всё-таки вернись, вернись ко мне!

И если горький рок в чужом краю
На муки душу обречет твою,
Знай, станет мне еще, еще больней
От безутешных ран души твоей.

Паруйр Севак

Я конечно извиняюсь, но это стихотворение Ваана Теряна, и называется оно Эстонакан ерг